Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Το υβρίδιο Μπουτάρη

  • ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ
  • ΤΟ ΒΗΜΑ: 26/3/2011
Oταν έπεσαν τα τείχη του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» της Ανατολικής Ευρώπης, πολλοί προσδοκούσαν ότι η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα θα είχαν μοναδική ευκαιρία αναγέννησης, ανασυγκρότησης και αποκατάστασης του ιστορικού ρόλου της. Το 1989 και το 1990 οι περισσότεροι φαντάστηκαν και ονειρεύτηκαν τη Θεσσαλονίκη ως οικονομική, τουριστική και πνευματική πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Δυστυχώς, όταν ανεδείχθη το «Μακεδονικό» η πόλη και η περιοχή κακόπεσαν. Κυριάρχησαν εσωστρεφείς φωνές ενός ιδιότυπου εθνολαϊκισμού, που αντί να ανοίξει απομόνωσε, όχι μόνο τη Θεσσαλονίκη αλλά ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα. Χάθηκε χρόνος και μαζί δυνάμεις και ευκαιρίες.

Ωστόσο η πόλη είναι εκεί, ο χώρος διατηρεί τα φυσικά, γεωγραφικά και ιστορικά του πλεονεκτήματα και οι πολίτες έχουν πεισθεί ότι η προηγούμενη μέθοδος μόνο δυστυχία έφερε και τίποτε άλλο. Τώρα όλοι αναγνωρίζουν τους κκ. Παπαγεωργόπουλο και Ψωμιάδη ως εστίες καθυστέρησης, ως βάσεις αναχρονισμού και λαϊκισμού, ως πολιτικές οντότητες ζημιογόνες για τον τόπο που υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν.

Και μαζί με την αποκτηθείσα γνώση και συνείδηση άλλαξαν και οι συνθήκες σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Η Τουρκία διαθέτει πλέον ακμάζουσα οικονομία και ευημερούσα κοινωνία, η Βουλγαρία το παλεύει, τα Σκόπια δεν αφανίστηκαν, η Σερβία μάχεται για την επανένταξή της στο διεθνές σύστημα, η Ρουμανία είναι αλλιώς και η Ρωσία πλούτισε, ο λαός της μπορεί πια να κινείται και να ταξιδεύει.

Σε αυτή τη συγκυρία άλλαξε δημοτική αρχή η Θεσσαλονίκη. Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι από τον Γενάρη νέος δήμαρχος της πόλης, με αρχές και αντιλήψεις πολύ διαφορετικές από εκείνες των προκατόχων του. Οπως λένε όσοι τον παρακολουθούν από κοντά, εισήλθε σε διαδικασία να συμμαζέψει κατ΄ αρχήν τα οικονομικά της πόλης, να ξαναγράψει αρχές και κανόνες που θα διέπουν τη λειτουργία του δήμου και μαζί να αναδείξει το όραμα της νέας περιόδου, στηριγμένο στους ιστορικούς δεσμούς του παρελθόντος και στα πλεονεκτήματα του παρόντος. 

Ηδη επιχειρεί την ιστορική μόχλευση. Πήγε στο Ισραήλ, είδε τον Σιμόν Πέρες, δεν δίστασε να αναδείξει το εβραϊκό παρελθόν της πόλης και να την επανασυνδέσει με όσους διαθέτουν ιστορική μνήμη και συναισθηματικό πόθο. Πριν από την έναρξη λειτουργίας της γραμμής Θεσσαλονίκη- Κωνσταντινούπολη των Τουρκικών Αερογραμμών σκοπεύει να επισκεφθεί την Πόλη και να διαβουλευθεί με τους εκεί τουριστικούς επιχειρηματίες και πλοιοκτήτες κρουαζιεροπλοίων που θέλουν να ελλιμενίζονται στην πύλη του Θερμαϊκού.

Ταυτόχρονα σχεδιάζει να επισκεφθεί τα Σκόπια και τη Σόφια και μαζί να παρέμβει για την αναγέννηση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και την αναβάθμιση του Διαβαλκανικού Ιατρικού Κέντρου, ώστε να αποτελέσουν πραγματικό πόλο έλξης. Η ιστορική μόχλευση θα συνοδευθεί από την ανάδειξη βυζαντινών, τουρκικών και εβραϊκών ιστορικών κτισμάτων της πόλης, ώστε οι ξένοι επισκέπτες να βρίσκουν επαφή με αυτά που τους συνδέουν και να νιώθουν πραγματικά την ιστορικότητα της πόλης. Ορισμένοι αναγνωρίζουν ότι στη Θεσσαλονίκη αναπτύσσεται από εξωπολιτικά πρόσωπα ένα υβρίδιο νέας πολιτικής δράσης, που ξεπερνά τα συνήθη κομματικά όρια. Θα είναι ευτύχημα αν πετύχει.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Συνάντηση δημάρχων για την ανάπτυξη του Πειραιά

Συνάντηση Β. Μιχαλολιάκου, με τους δημάρχους Κερατσινίου - Δραπετσώνας και Περάματος.
Mε τους δημάρχους Κερατσινίου - Δραπετσώνας και Περάματος, Λουκά Τζαννή και Παντελή Ζουμπούλη, συναντήθηκε ο δήμαρχος Πειραιά, Βασίλης Μιχαλολιάκος.
Μεταξύ άλλων, συμφωνήθηκε να υπάρξει στενή συνεργασία των τριών Δήμων για την ανάπτυξη της λιμενικής ζώνης και της ευρύτερης περιοχής.
Παράλληλα, ο κ. Μιχαλολιάκος ανέπτυξε την πρόταση του Δήμου Πειραιά για τη βελτίωση της κυκλοφοριακής σύνδεσης του λιμανιού με τους όμορους Δήμους, τη δημιουργία πολιτιστικών και περιβαλλοντικών ζωνών και την ενεργή συμμετοχή στη διαμόρφωση του αναπτυξιακού προγράμματος του ΟΛΠ.
«Θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν και οι τρεις Δήμοι, καθώς και οι πολίτες που ζουν σ' αυτούς, να δουν έργα πνοής που θα υλοποιηθούν χωρίς να ξοδέψουμε ούτε ένα ευρώ, η χρηματοδότηση των οποίων θα προέρχεται από ανταποδοτικά οφέλη συνεργειών του Δήμου με τον ΟΛΠ», ανέφερε χαρακτηριστικά ο δήμαρχος Πειραιά.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Ο «Καλλικράτης» ξέχασε τον πολιτισμό


Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Σε ρινγκ κινδύνεψε να μετατραπεί η Πλατεία Κοτζιά

Σε ρινγκ κινδύνεψε να μετατραπεί η Πλατεία Κοτζιά



Αθήνα Παραλίγο να μετατραπεί σε... ρινγκ η αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου στην πλατεία Κοτζιά, που το βράδυ της Δευτέρας είχε εικόνα διάλυσης από την ένταση και τα φραστικά επεισόδια μεταξύ του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκου, του εκπροσώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ. Π. Κωνσταντίνου, αλλά και δημοτικών συμβούλων της Ανοιχτής Πόλης. Εντός της αίθουσας μεταφέρθηκαν οι αντιθέσεις για το μεταναστευτικό, οι «αγανακτισμένοι» κάτοικοι του «έξω οι ξένοι» που ανακατεμένοι με μέλη της Χρυσής Αυγής, βρίσκονται κάθε τόσο απέναντι σε άλλους κατοίκους που προτάσσουν τη ζωή στην πόλη χωρίς ρατσισμό. Aφορμή, αποκριάτικες εκδηλώσεις από τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου της Αθήνας στην πλατεία Αττικής.

Όλα ξεκίνησαν όταν έγινε δεκτό το αίτημα της δημοτικής συμβούλου της Ανοιχτής Πόλης κυρίας Μαρίας Κανελλοπούλου να δοθεί ο λόγος σε μια κάτοικο της περιοχής, γνωστή για την αντιρατσιστική της δράση, για να περιγράψει όσα διαδραματίστηκαν στην εκδήλωση. H κυρία Μαρίνα Βήχου κατήγγειλε ότι στην πλατεία Αττικής, την περασμένη Κυριακή, μέλη της Χρυσής Αυγής επιχείρησαν να ματαιώσουν τις αποκριάτικες εκδηλώσεις.

Η παρέμβασή της προκάλεσε την αντίδραση του κ. Μιχαλολιάκου, ο οποίος ζήτησε από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου κ. Π. Μπέη να μιλήσουν και κάτοικοι της... άλλης πλευράς, για να εκθέσουν τις απόψεις τους. Όπως περιέγραφαν δημοτικοί σύμβουλοι, ο κ. Μιχαλολιάκος επέμενε και κατηγορούσε τον κ. Μπέη ότι δεν δίνει το λόγο σε άλλους κατοίκους. Κάποια στιγμή άνοιξε την πόρτα της αίθουσας και μπήκε ένας άνδρας ο οποίος στράφηκε προς τον κ. Κωνσταντίνου (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αρχίζοντας τις λεκτικές αντεγκλήσεις. Παράλληλα, στην αίθουσα εισέβαλλαν άλλα τέσσερα άτομα, που όπως έλεγαν μάρτυρες στο περιστατικό, δήλωσαν στο προσωπικό ασφαλείας του δήμου ότι ήθελαν να προστατεύσουν τον κ. Μιχαλολιάκο.

Ο επικεφαλής της Χρυσής Αυγής στο μεταξύ εκτόξευε βαριές εκφράσεις, προς τον κ. Μπέη και σε δημοτικούς συμβούλους της ήσσονος αντιπολίτευσης. Επικράτησε χάος, διεκόπη η συνεδρίαση και αργότερα ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Γ. Καμίνης ανέπτυσσε τον προβληματισμό του για τέτοιου είδους γεγονότα που από τη μια εκφυλίζουν τις διαδικασίες του δημοτικού συμβουλίου, και από την άλλη διαμορφώνουν καταστάσεις εξοικείωσης με απειλές βίας, ύβρεις και αντεγκλήσεις.

Ως εδώ, ειδάλλως «μπάτε σκύλοι αλέστε»

  • Tου Στεφανου Κασιματη, Η Καθημερινή, Tρίτη, 1 Mαρτίου 2011
Από τη στιγμή που ο Γιώργος Καμίνης μπλέχτηκε στην περιπέτεια της διεκδίκησης του Δήμου Αθηναίων, η υποψηφιότητά του αντιμετώπιζε δύο σοβαρά μειονεκτήματα: το πολιτικό και το προσωπικό. Η προέλευσή του από τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς έκανε αρκετούς (ακόμη και εκ των ψηφοφόρων τους οποίους κέρδισε λόγω της αποτυχίας του προκατόχου του στην δημαρχία) επιφυλακτικούς για τις θέσεις που θα μπορούσε να πάρει ως δήμαρχος ο Καμίνης, ιδίως μάλιστα σε ζητήματα κοινωνικά, από αυτά που εξάπτουν τα πάθη και τα πνεύματα, όπως το Μεταναστευτικό. Επειτα ήταν και η μακρά θητεία του στη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη, που ενέτεινε τις υποψίες ότι, την κρίσιμη στιγμή, η προσέγγισή του στο Μεταναστευτικό θα ακολουθούσε τις ιδεολογικές γραμμές της ανεγκέφαλης ή ουτοπικής Αριστεράς (νομιμοποίηση σε όλους ανεξαιρέτως, κατατρεγμένοι όλου του κόσμου γιούργια στην Ελλάδα, κ. λπ.), οι οποίες δικαιολογημένα τρομάζουν όσους βιώνουν καθημερινά τις επιπτώσεις της γκετοποίησης του κέντρου.
Το έτερο μειονέκτημα αφορούσε την προσωπικότητα του Γ. Καμίνη. Ευγενέστατος άνθρωπος, μορφωμένος και κοσμοπολίτης, με άψογους τρόπους, δεν γέμιζε και πολύ το μάτι του ψηφοφόρου, του μαθημένου (δυστυχώς) σε πολιτικούς με το παραδοσιακό στυλ του φύλαρχου-κοτζαμπάση: του ερωτευμένου με τον εαυτό του εξουσιομανούς ξερόλα, που παριστάνει στο πόπολο τον καμπόσο, αλλά με τους πολιτικούς αντιπάλους του δεν έχει πρόβλημα να τα βρει υπογείως διά της αμοιβαίως επωφελούς συναλλαγής.
Αντιθέτως, ο συμπαθής κυριούλης με την ψιλή και βραχνή φωνούλα, που αντιμετώπιζε τις προσβολές του αντιπάλου του κοκκινίζοντας και ιδρώνοντας, δεν έπειθε ότι μπορεί να διαθέτει πυγμή μέσα σε ένα κοινωνικό και αξιακό περιβάλλον όπου οι νονοί της νύχτας είναι προσωπικότητες των κοσμικών στηλών και η προσφώνηση «αρχηγέ» ή «άρχοντα» θεωρείται άκρως τιμητική, σχεδόν εκθειαστική.
Ωστόσο, την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή τους απεργούς πείνας στο μέγαρο Λιβιεράτου, ο Γ. Καμίνης νομίζω ότι διέψευσε και τους δύο αυτούς φόβους για το πρόσωπό του. Εφερε προς ψήφιση από το Δημοτικό Συμβούλιο ένα κείμενο το οποίο ζητούσε από τους απεργούς να διακόψουν τον αγώνα τους και να συζητήσουν με την κυβέρνηση, ενώ η Αριστερά του Δ. Σ. -και μέσα από τη δική του παράταξη ακόμη- ζητούσε ψήφισμα με το οποίο θα υιοθετούντο πλήρως τα αιτήματα των απεργών, όπως έγινε άλλωστε και στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Ο Καμίνης όχι μόνον δεν υποχώρησε μπροστά στο ενδεχόμενο να μην περάσει η δική του πρόταση ψηφίσματος (στο κάτω κάτω, καλύτερα κανένα ψήφισμα, παρά ένα ψήφισμα υπέρ της πλήρους και αυτόματης νομιμοποίησης των απεργών), αλλά -το κυριότερο- δεν δίστασε καθόλου να δεχθεί επί τόπου τις παραιτήσεις δύο συνεργατών του, αντιδημάρχων, οι οποίοι διαφώνησαν με τη γραμμή του δημάρχου.
Στην παρούσα συγκυρία, η επιμονή του δημάρχου Αθηναίων στη θέση του ήταν στάση υπεύθυνου ανθρώπου. Διότι η υπόθεση των 250 λαθρομεταναστών του μεγάρου Λιβιεράτου, που μεθοδεύθηκε από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, εξελίχθηκε σε ένα είδος bras de fer μεταξύ της νομιμότητας και όσων βλέπουν το Μεταναστευτικό ως πολιορκητικό κριό για την πτώση του καπιταλισμού στην Ελλάδα (έστω, αυτού του ιδιότυπου ελληνικού καπιταλισμού...). Είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει αποδειχθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να υπερασπισθεί τα σύνορά της από το μεταναστευτικό ρεύμα. Καλώς ή κακώς, επίσης, τόσα χρόνια το κράτος προτιμούσε να αγνοεί το πρόβλημα, είτε από συμφέρον είτε από αβελτηρία. Σε κάθε περίπτωση όμως, η υποχώρηση του κράτους τώρα σε μια διαπραγμάτευση με τους απεργούς υπό το καθεστώς εκβιασμού θα ήταν ολέθρια.
Από την έκβαση της αναμέτρησης αυτής θα σταλεί σε εσωτερικό και εξωτερικό ένα μήνυμα, το οποίο μόνον δύο εκδοχές μπορεί να πάρει: είτε ότι στην Ελλάδα το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης έχει φθάσει στο μη περαιτέρω και ότι έχουν εξαντληθεί πλέον τα περιθώρια ανοχής είτε ότι η Ελλάδα είναι ένα κράτος - αποτυχία, όπου η νομιμότητα εφαρμόζεται a la carte και όπου ο καθένας μπορεί να πετυχαίνει τις επιδιώξεις του, εφόσον διαθέτει τις κατάλληλες διασυνδέσεις και ξέρει πού να πιέσει. Με απλά λόγια, ή μπάτε σκύλοι αλέστε ή ώς εδώ. Οπως ήρθαν τα πράγματα, δυστυχώς, μέση οδός δεν υπάρχει. Το πόσο επικίνδυνο είναι να στείλουμε στον κόσμο το μήνυμα, με τις εξεγέρσεις να σαρώνουν τα αυταρχικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου, μπορεί να το καταλάβει ο καθένας.
Βεβαίως, η στάση του δημάρχου, έστω και αν είναι η σωστή, δεν εξαφανίζει το πραγματικό πρόβλημα για τους Αθηναίους. Η δημαρχία άλλωστε δεν διαθέτει ούτε τα μέσα ούτε τις αρμοδιότητες ώστε να το αντιμετωπίσει συνολικά. Εντούτοις, από τη στιγμή που το Μεταναστευτικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης, ο δήμαρχος έχει την ηθική υποχρέωση να πάρει θέση, είτε μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό είτε όχι. Το γεγονός ότι ο Γ. Καμίνης δεν σύρθηκε στις μαξιμαλιστικές θέσεις των απεργών δείχνει ότι έχει συνείδηση και του προβλήματος και της ευθύνης του. Ας κρατάμε, πάντως, μικρό καλάθι. Είναι ακόμη νωρίς και μέχρι στιγμής τίποτε στον ορίζοντα δεν εγγυάται ότι θα πετύχει ο Γ. Καμίνης ως δήμαρχος Αθηναίων. Οπωσδήποτε όμως είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμη πολιτικάντη...