- Tου Στεφανου Κασιματη, Η Καθημερινή, Tρίτη, 1 Mαρτίου 2011
Από τη στιγμή που ο Γιώργος Καμίνης μπλέχτηκε στην περιπέτεια της διεκδίκησης του Δήμου Αθηναίων, η υποψηφιότητά του αντιμετώπιζε δύο σοβαρά μειονεκτήματα: το πολιτικό και το προσωπικό. Η προέλευσή του από τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς έκανε αρκετούς (ακόμη και εκ των ψηφοφόρων τους οποίους κέρδισε λόγω της αποτυχίας του προκατόχου του στην δημαρχία) επιφυλακτικούς για τις θέσεις που θα μπορούσε να πάρει ως δήμαρχος ο Καμίνης, ιδίως μάλιστα σε ζητήματα κοινωνικά, από αυτά που εξάπτουν τα πάθη και τα πνεύματα, όπως το Μεταναστευτικό. Επειτα ήταν και η μακρά θητεία του στη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη, που ενέτεινε τις υποψίες ότι, την κρίσιμη στιγμή, η προσέγγισή του στο Μεταναστευτικό θα ακολουθούσε τις ιδεολογικές γραμμές της ανεγκέφαλης ή ουτοπικής Αριστεράς (νομιμοποίηση σε όλους ανεξαιρέτως, κατατρεγμένοι όλου του κόσμου γιούργια στην Ελλάδα, κ. λπ.), οι οποίες δικαιολογημένα τρομάζουν όσους βιώνουν καθημερινά τις επιπτώσεις της γκετοποίησης του κέντρου.
Το έτερο μειονέκτημα αφορούσε την προσωπικότητα του Γ. Καμίνη. Ευγενέστατος άνθρωπος, μορφωμένος και κοσμοπολίτης, με άψογους τρόπους, δεν γέμιζε και πολύ το μάτι του ψηφοφόρου, του μαθημένου (δυστυχώς) σε πολιτικούς με το παραδοσιακό στυλ του φύλαρχου-κοτζαμπάση: του ερωτευμένου με τον εαυτό του εξουσιομανούς ξερόλα, που παριστάνει στο πόπολο τον καμπόσο, αλλά με τους πολιτικούς αντιπάλους του δεν έχει πρόβλημα να τα βρει υπογείως διά της αμοιβαίως επωφελούς συναλλαγής.
Αντιθέτως, ο συμπαθής κυριούλης με την ψιλή και βραχνή φωνούλα, που αντιμετώπιζε τις προσβολές του αντιπάλου του κοκκινίζοντας και ιδρώνοντας, δεν έπειθε ότι μπορεί να διαθέτει πυγμή μέσα σε ένα κοινωνικό και αξιακό περιβάλλον όπου οι νονοί της νύχτας είναι προσωπικότητες των κοσμικών στηλών και η προσφώνηση «αρχηγέ» ή «άρχοντα» θεωρείται άκρως τιμητική, σχεδόν εκθειαστική.
Ωστόσο, την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή τους απεργούς πείνας στο μέγαρο Λιβιεράτου, ο Γ. Καμίνης νομίζω ότι διέψευσε και τους δύο αυτούς φόβους για το πρόσωπό του. Εφερε προς ψήφιση από το Δημοτικό Συμβούλιο ένα κείμενο το οποίο ζητούσε από τους απεργούς να διακόψουν τον αγώνα τους και να συζητήσουν με την κυβέρνηση, ενώ η Αριστερά του Δ. Σ. -και μέσα από τη δική του παράταξη ακόμη- ζητούσε ψήφισμα με το οποίο θα υιοθετούντο πλήρως τα αιτήματα των απεργών, όπως έγινε άλλωστε και στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Ο Καμίνης όχι μόνον δεν υποχώρησε μπροστά στο ενδεχόμενο να μην περάσει η δική του πρόταση ψηφίσματος (στο κάτω κάτω, καλύτερα κανένα ψήφισμα, παρά ένα ψήφισμα υπέρ της πλήρους και αυτόματης νομιμοποίησης των απεργών), αλλά -το κυριότερο- δεν δίστασε καθόλου να δεχθεί επί τόπου τις παραιτήσεις δύο συνεργατών του, αντιδημάρχων, οι οποίοι διαφώνησαν με τη γραμμή του δημάρχου.
Στην παρούσα συγκυρία, η επιμονή του δημάρχου Αθηναίων στη θέση του ήταν στάση υπεύθυνου ανθρώπου. Διότι η υπόθεση των 250 λαθρομεταναστών του μεγάρου Λιβιεράτου, που μεθοδεύθηκε από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, εξελίχθηκε σε ένα είδος bras de fer μεταξύ της νομιμότητας και όσων βλέπουν το Μεταναστευτικό ως πολιορκητικό κριό για την πτώση του καπιταλισμού στην Ελλάδα (έστω, αυτού του ιδιότυπου ελληνικού καπιταλισμού...). Είτε μας αρέσει είτε όχι, έχει αποδειχθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να υπερασπισθεί τα σύνορά της από το μεταναστευτικό ρεύμα. Καλώς ή κακώς, επίσης, τόσα χρόνια το κράτος προτιμούσε να αγνοεί το πρόβλημα, είτε από συμφέρον είτε από αβελτηρία. Σε κάθε περίπτωση όμως, η υποχώρηση του κράτους τώρα σε μια διαπραγμάτευση με τους απεργούς υπό το καθεστώς εκβιασμού θα ήταν ολέθρια.
Από την έκβαση της αναμέτρησης αυτής θα σταλεί σε εσωτερικό και εξωτερικό ένα μήνυμα, το οποίο μόνον δύο εκδοχές μπορεί να πάρει: είτε ότι στην Ελλάδα το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης έχει φθάσει στο μη περαιτέρω και ότι έχουν εξαντληθεί πλέον τα περιθώρια ανοχής είτε ότι η Ελλάδα είναι ένα κράτος - αποτυχία, όπου η νομιμότητα εφαρμόζεται a la carte και όπου ο καθένας μπορεί να πετυχαίνει τις επιδιώξεις του, εφόσον διαθέτει τις κατάλληλες διασυνδέσεις και ξέρει πού να πιέσει. Με απλά λόγια, ή μπάτε σκύλοι αλέστε ή ώς εδώ. Οπως ήρθαν τα πράγματα, δυστυχώς, μέση οδός δεν υπάρχει. Το πόσο επικίνδυνο είναι να στείλουμε στον κόσμο το μήνυμα, με τις εξεγέρσεις να σαρώνουν τα αυταρχικά καθεστώτα του αραβικού κόσμου, μπορεί να το καταλάβει ο καθένας.
Βεβαίως, η στάση του δημάρχου, έστω και αν είναι η σωστή, δεν εξαφανίζει το πραγματικό πρόβλημα για τους Αθηναίους. Η δημαρχία άλλωστε δεν διαθέτει ούτε τα μέσα ούτε τις αρμοδιότητες ώστε να το αντιμετωπίσει συνολικά. Εντούτοις, από τη στιγμή που το Μεταναστευτικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της πόλης, ο δήμαρχος έχει την ηθική υποχρέωση να πάρει θέση, είτε μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό είτε όχι. Το γεγονός ότι ο Γ. Καμίνης δεν σύρθηκε στις μαξιμαλιστικές θέσεις των απεργών δείχνει ότι έχει συνείδηση και του προβλήματος και της ευθύνης του. Ας κρατάμε, πάντως, μικρό καλάθι. Είναι ακόμη νωρίς και μέχρι στιγμής τίποτε στον ορίζοντα δεν εγγυάται ότι θα πετύχει ο Γ. Καμίνης ως δήμαρχος Αθηναίων. Οπωσδήποτε όμως είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο το ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν ακόμη πολιτικάντη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου