Με μια ζεστασιά σαν κι αυτή που ενώνει δύο παλιούς φίλους συναντήθηκαν και μίλησαν στην «Κ» οι νεοεκλεγέντες δήμαρχοι Αθηναίων Γιώργος Καμίνης και Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. Σχολιάζοντας με χιούμορ την καχύποπτη διάθεση με την οποία τους αντιμετώπισαν (προεκλογικά) στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, δηλώνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε ρήξεις, προκειμένου να κερδίσουν το στοίχημα προς όφελος των δύο πόλεων. Προϋπόθεση γι' αυτό, λένε, είναι η ενεργή συμμετοχή των δημοτών. Δεσμεύονται ότι, έως το καλοκαίρι, Αθήνα και Θεσσαλονίκη θα γίνουν πιο καθαρές και τονίζουν ότι δεν θα υποχωρήσουν σε πιέσεις προερχόμενες από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Προϋπόθεση επιτυχίας η συμμετοχή των πολιτών
Γ. Καμίνης και Γ. Μπουτάρης υπόσχονται καθαρότερες πόλεις μέχρι το καλοκαίρι
- Του Κωνσταντινου Zουλα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Kυριακή, 28 Nοεμβρίου 2010
«Η μεγάλη μου κόρη που είναι 5 ετών με ρώτησε πριν από δύο χρόνια “τι είναι ο Συνήγορος του Πολίτη”. Δεν ήξερα τι να της απαντήσω και της είπα ότι “είναι κάποιος που βοηθά τους άλλους ανθρώπους”. Προχθές με ξαναρώτησε “τι είναι δήμαρχος”. Εχοντας ξεχάσει την πρώτη μου απάντηση, της είπα ότι “δήμαρχος είναι αυτός που βοηθά τους άλλους ανθρώπους”. “Αρα, πάλι Συνήγορος είναι”, μου απάντησε…».
«Εγώ πάλι έχω έξι εγγόνια και αντί να μου λένε “τι θέλεις ρε παππού και ανακατεύεσαι;”, μου έλεγαν “άντε τρέχα λίγο παραπάνω μπας και δούμε επιτέλους τον παππού μας δήμαρχο”. Αφού, να φανταστείς, μέχρι και προεκλογική καμπάνια έκαναν στα σχολεία τους».
Ημουν πραγματικά πολύ τυχερός που μόλις τρεις ημέρες μετά την εκλογή τους πέρασα δύο ώρες με τον Γιώργο Καμίνη και τον Γιάννη Μπουτάρη. Μόλις συναντήθηκαν, αυθόρμητα αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν. Μου φάνηκε σαν να σκέφτηκαν ταυτοχρόνως «είδες που τελικά τα καταφέραμε;». Το γεύμα με την «Κ» κύλησε τόσο γρήγορα, που σχεδόν ξέχασα ότι σε μια «συνέντευξη» πρέπει να απαντηθούν και ερωτήσεις. «Αν βάλεις κασετόφωνο θα σου λέμε τα τυπικά», είπε ο κυρ Γιάννης, «οπότε άσε μας να τα πούμε, ρώτα ό, τι θέλεις και γράψε ό, τι νομίζεις». Και κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα που θα διαβάσετε και αποδεικνύει περίτρανα ότι οι τελευταίοι που πίστεψαν στη νίκη τους ήταν τα ίδια τα κόμματα που τους στήριξαν - πρωτίστως το κυβερνών...
Γιάννης Μπουτάρης: Εγώ λέω να γράψω ένα βιβλίο με τίτλο «οι 40 φυλές του ΠΑΣΟΚ» για όσα τράβηξα. Διότι η παγωμάρα που συνάντησα, όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι με στηρίζει, δεν περιγράφεται. Ο Καστανίδης για παράδειγμα και η Αράπογλου ήταν σαν να έλεγαν «κακό μπελά βάλαμε στο κεφάλι μας», να αναρωτιούνται τι δουλειά έχουν στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ άνθρωποι του Μάνου, της Ντόρας μέχρι και Αριστεροί, οπότε... «σκοτώστε τον Μπουτάρη». Στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ αντιμετώπιζα ιερά εξέταση. «Παιδιά», τους έλεγα, «ό, τι έγινε έγινε, ό, τι έχω πει, το είπα, πάμε τώρα να πάρουμε την πόλη». Πέρασαν τρεις εβδομάδες για να πείσω ακόμη και τους χοντροκέφαλους να με στηρίξουν. Και ξαφνικά, από εκεί που δεν ήθελαν να με δουν, όταν κατάλαβαν ότι υπάρχει ρεύμα, έγινα ο Θεός - Μπουτάρης.
Γιώργος Καμίνης: Στην περίπτωσή μου το ρίσκο του Γ. Παπανδρέου ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Διότι εμένα δεν με ήξερε ούτε η μάνα μου! Θυμάμαι στην αρχή τον κ. Γ. Παναγιωτακόπουλο να λέει «αν πάω με τον Καμίνη στην Ερμού και τον γνωρίσει έστω ένας, αίρω τις επιφυλάξεις μου». Είχε δίκιο. Και φανταστείτε επιπλέον ότι έπρεπε να αποδομήσω και την εικόνα που επιχείρησε να μου «φιλοτεχνήσει» ο κ. Κακλαμάνης. Οτι είμαι δηλαδή ένας αιθεροβάμων καθηγητάκος - βιβλιοπόντικας που ζει στον κόσμο του. Ετσι, λοιπόν, όταν πρωτοπήγα στη Νομαρχιακή του ΠΑΣΟΚ, τούς είπα «αυτός είμαι, αυτά έχω κάνει, αυτό είναι το πρόγραμμά μου, κατεβαίνω ως ανεξάρτητος υποψήφιος και αυτήν την ανεξαρτησία θα την περιφρουρήσω μέχρι τέλους, χωρίς να αμφισβητώ την ισοτιμία των κομμάτων που με στηρίζουν». Και νομίζω ότι συζητώντας μαζί τους σιγά-σιγά τους διέλυσα τα στερεότυπα που είχαν. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, το ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε δίπλα μου μετά τον πρώτο γύρο...
Γ. Μπ.: Εμένα με βοήθησε τούτη τη φορά ότι «αλώνισα» κάθε γειτονιά, αλλά κι όλα αυτά τα facebook, τα twitter και οι πραγματικά αυθόρμητες πρωτοβουλίες από τους πολίτες, όπως το σύνθημα «γουστάρεις Μπουτάρης». Α, να μην ξεχάσω βέβαια και τον Ανθιμο. Ο Θεός τον φώτισε και μου είπε όσα μου είπε!
Γ. Κ.: Εγώ πάλι αισθανόμουν τρομερή αμηχανία να πηγαίνω στις λαϊκές αγορές και να χαιρετάω αδιακρίτως ανθρώπους, όπως με συμβούλευαν από την Ιπποκράτους. Κάνα δυο φορές που το ’κανα, με έβαλαν μπροστά και διάφοροι από πίσω μου έλεγαν στον κόσμο -επειδή ουδείς με ήξερε- «αυτός είναι ο Καμίνης». Εις μάτην προσπαθούσα να τους πείσω να διοργανώσουν ομιλίες, να εξηγήσω το πρόγραμμά μου και μετά να μιλήσω με τους πολίτες. Και τελικά αποφάσισα μόνος μου να το σταματήσω, όταν σε ένα καφενείο μου είπε ένας νεαρός «παράτα μας ρε φίλε, είμαι άνεργος». Είχε τόσο δίκιο... Μετά όμως «ήρθε» και η ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία για μένα: η τηλεόραση. Ως τηλεθεατής νόμιζα ότι οι εκπομπές δεν διαφέρουν από ένα πάνελ σε ένα συνέδριο. Δηλαδή ότι ο καθένας περιμένει τη σειρά του, ο συντονιστής δίνει τον λόγο και ότι όταν απαντάς σε ένα ερώτημα, σταματάς να μιλάς. Ε, λοιπόν όταν έζησα από μέσα όλο αυτό που γίνεται, τα έχασα. Διότι σε ένα πάνελ π. χ. 12 ατόμων διαπίστωνα ότι μου διατίθενται μόλις 3 - 4 λεπτά για να πω τα... πάντα και ότι για να κερδίσω περισσότερο χρόνο έπρεπε ή να διακόπτω ή να φωνάζω για να μη με διακόπτουν. Βρέθηκα εκ χαρακτήρος σε τρομερά δύσκολη θέση, με συνέπεια να φαίνομαι ανίσχυρος. Ακόμη θυμάμαι τους συνεργάτες μου με σκυμμένο το κεφάλι σαν να μου λένε «πάλι χάλια τα πήγες». Κι έτσι επιστράτευσα τον… άγριο Καμίνη που απεδείχθη ότι υπήρχε μέσα μου και πέρασα στην αντεπίθεση. Βέβαια, σε αυτό βοήθησε και ο αντίπαλός μου. Διότι με το ύφος που πολιτεύτηκε και κυρίως το ψηφοδέλτιο που συγκρότησε απομάκρυνε ακόμη περισσότερους πολίτες.
Γ. Μπ.: Γιώργο, επειδή δεν θες εσύ, θα το πω εγώ. Φαίνεται αστείο, αλλά για σένα ο Ψινάκης λειτούργησε όπως για μένα ο Ανθιμος. Αυτός που ψήφισε Ψινάκη δεν θα ψήφιζε ποτέ Καμίνη. Είναι πολιτισμική η διαφορά. Αλλος κόσμος...
Ριζική αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας του 9.84 και του TV 100
Με την παρέμβαση του κυρ Γιάννη «και μένα μου πρότειναν σελέμπριτις, Αρειανούς και Παοκτζήδες και είπα βέβαια “όχι” ξέροντας ότι θα χάσουμε σταυρούς» και το σχόλιο του Γ. Καμίνη «σκεφτείτε σε τι πάτο πολιτικών και δημοσίων ηθών έχουμε φτάσει, όταν η απερχόμενη αρχή έθελε να μας πείσει ότι άνθρωποι του λάιφ στάιλ θα σώσουν την Αθήνα», περάσαμε στο δεύτερο «πιάτο» ή μάλλον σε μια απόπειρά μου να τους στριμώξω. Να μου πουν π. χ. πώς θα εφαρμόσουν στην πράξη την ανεξαρτησία που διακήρυξαν, τι δεσμεύονται ότι θα πετύχουν μέχρι το καλοκαίρι, πώς θα διαχειρισθούν τους μετανάστες, τι θα απογίνει ο TV 100 και ο 9,84, αλλά και τι θα έκαναν αν έχαναν. Ιδού οι απαντήσεις τους. ΄Η μάλλον η συνέχεια της κουβέντας...
Γ. Μπ.: Δεν καταλαβαίνω πώς θα χάσω την ανεξαρτησία μου. Αν με πάρει π. χ. ο Γερουλάνος και μου πει κάνε αυτό, θα του απαντήσω κάντο εσύ. Και αυτό θα ισχύσει για όσους πιστεύουν ότι επειδή ανήκουν σε ένα κόμμα θα κάνουν ό, τι θέλουν. Οσοι δεν μάθουν να συνεργάζονται, απλά θα αποβληθούν.
Γ. Κ.: Προφανώς και εμένα αν με πάρει ένας υπουργός και μου ζητήσει κάτι παράλογο ή έκνομο θα του πω «ας πρόσεχες». Αλλά, ξέρετε, αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι μια άλλη αντίληψη αποφάσεων. Δηλαδή να βάλω και την αντιπολίτευση στο παιχνίδι. Ετσι έχω μάθει να λειτουργώ και μακάρι να μπορούσα να δώσω και αντιδημαρχία στην κ. Ελένη Πορτάλιου (σ. σ. υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ). Πιστέψτε με θα το έκανα, αν μου το επέτρεπε ο νόμος.
Γ. Μπ.: Χρόνια υποστηρίζω ότι ο δήμαρχος δεν μπορεί να λύσει μόνος τα προβλήματα. Μπορεί όμως να προσφέρει στους πολίτες την υποδομή και κυρίως να τους πείσει να αναλάβουν π. χ. την καθαριότητα του πεζοδρομίου τους. Γι’ αυτό και ένας από τους πρώτους μου στόχους είναι η δημιουργία μιας ομάδας 2.000 εθελοντών που θα αναλάβουν την καθημερινότητα. Θα γίνουν φύλακες στα πάρκα, στις πλατείες, βοηθοί τροχονόμοι και θα μας ενημερώνουν άμεσα για τα στραβά της πόλης. Εξυπακούεται ότι μέχρι το καλοκαίρι η Θεσσαλονίκη θα είναι καθαρότερη, γιατί ξέρω ότι λόγω ενός τεράστιου σκανδάλου λειτουργούν σήμερα μόνο 15 από τα 70 απορριμματοφόρα. Στην πορεία έχω βέβαια και άλλους στόχους, όπως η αξιολόγηση των 4.500 υπαλλήλων του δήμου.
Γ. Κ.: Το μοντέλο του δήμου που τα φροντίζει όλα και οι πολίτες περιμένουν απαθείς τις υπηρεσίες του, πέθανε. Και αυτό το έχουν ήδη αντιληφθεί χιλιάδες Αθηναίοι που δραστηριοποιούνται μόνοι για το καλό της πόλη τους. Θα οργανώσω αυτές τις ομάδες, θα βάλω κανόνες δεοντολογίας, χωρίς βέβαια να τις ποδηγετήσω. Εννοείται ότι η πόλη μέχρι τον Ιούνιο θα είναι πιο καθαρή. Το απέδειξε το τελευταίο δίμηνο που «ξαφνικά» η Αθήνα έλαμψε. Αλλά θέλω να αναφερθώ και στους μετανάστες, επειδή με εμφάνισαν ότι θέτω δήθεν τα δικαιώματά τους υπεράνω όλων. Εγώ απλά τονίζω την ανάγκη να καταγραφούν οι μετανάστες, να τους δοθεί ένα στοιχειώδες καθεστώς ανοχής -προσωρινής διαμονής και εργασίας- και σταδιακά να επαναπροωθηθούν στις χώρες τους είτε σε άλλα κράτη της Ε. Ε. Με αλλα λόγια, δεν διαφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι η πόλη δεν αντέχει έναν τόσο μεγάλο αριθμό μεταναστών. Αλλά ντρέπομαι για όλους μας, όταν βλέπω ανθρωπους να τρέχουν για να μη συλληφθούν σέρνοντας μπόγους με την παράνομη πραμάτεια τους. Επιτέλους, κάτι πρέπει να κάνουμε.
Γ. Μπ.: Η μοίρα το ’φερε εμείς να πρέπει να κάνουμε τις αναγκαίες από χρόνια συγκρούσεις. Θα σας πω π. χ. τι είπα στους εργαζομένους του TV 100. «Δεν θα συνεχίσετε να λειτουργείτε με 8 εκατ. ευρώ έλλειμμα» και ιδού η πρότασή μου. Το κανάλι το βλέπουν και οι όμοροι δήμοι. Θα φτιάξουμε μια διαδημοτική επιχείρηση και θα μοιράσουμε τα έξοδα. Θα βάλω και τον Ψωμιάδη στο παιχνίδι και μακάρι να θελήσει και καθημερινή εκπομπή, για να ανεβάσει την τηλεθέαση. Αλλά για όλα αυτά θα μπει επικεφαλής τεχνοκράτης και αν σε ένα χρόνο δεν έχει φέρει το κανάλι ίσα βάρκα ίσα νερά, το μαγαζί θα κλείσει.
Γ. Κ.: Εξυπακούεται ότι κι εγώ δεν θα κλείσω τον ιστορικό 9.84. Οχι, όμως, για να συνεχίσω τις διακομματικές εξυπηρετήσεις, αλλά για να κάνουμε μια στροφή του προγράμματος σε αυτά που πραγματικά αφορούν τους Αθηναίους.
Λίγο πριν τους αποχαιρετήσω ήθελα πραγματικά να μάθω πώς σκέφτονταν την (προεκλογικώς...) διαφαινόμενη ήττα τους. «Στα 68 μου θα πήγαινα πλέον οριστικά σπίτι μου, γιατί μετά οκτώ χρόνια αντιπολίτευσης θα καταλάβαινα επιτέλους ότι δεν με θέλουν», μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο κυρ Γιάννης. Αντιθέτως, ο Γ. Καμίνης με διαβεβαίωσε ότι θα έμενε στην αντιπολίτευση, γιατί «αυτό θα με πρόσταζε η απόφασή μου να κριθώ από τη λαϊκή εντολή. Μη με ρωτήσετε μόνον πώς θα εξηγούσα μια ήττα μου στην 5χρονη κόρη μου, γιατί και πάλι θα της έλεγα ότι θα βοηθώ τους ανθρώπους»...
